Interview met een instructeur: Pepijn
Pepijn heeft al meerdere reanimaties meegemaakt. In dit interview vertelt hij over zijn meest recente reanimatie.
Kan je kort iets over jezelf vertellen?
”Mijn naam is Pepijn Dekkers, 22 jaar en 3e jaars student geneeskunde aan de Radboud Universiteit. Ik geef al bijna drie jaar lessen als instructeur, waarvan de laatste anderhalf jaar ook als NRR-instructeur. Voor velen binnen Taskforce QRS zal ik een bekend gezicht zijn, omdat ik bij de opleidingsavonden lesgeef en op dit moment de voorzitter van Taskforce QRS Nijmegen ben.”
Heb je zelf wel eens een reanimatie meegemaakt? Hoe ging dat?
”Ik heb verschillende reanimaties meegemaakt. De meest recente inzet via HartslagNu was eind december afgelopen jaar. Ik was net terug in mijn studentenhuis en had koffie gezet. Het moment dat ik ging zitten en een slok koffie nam, begon mijn telefoon hevig te trillen. Het bleek een SMS van HartslagNu. Snel klikte ik op de Google Maps link en zag dat het huis slechts twee minuten lopen van mijn kamer verwijderd was. Vlug pakte ik mijn tas, waar ik standaard een setje handschoenen en een pocketmasker in heb zitten, en spoedde mij naar het adres. Buiten stonden enkele buurtbewoners met bleke gezichten, zowel letterlijk als figuurlijk met de handen in het haar. Nadat ik mijzelf kenbaar had gemaakt en de situatie als veilig had ingeschat, ben ik het huis binnengegaan en trof een oudere vrouw aan op de grond. Omdat het slachtoffer niet op de rug lag, heb ik haar gedraaid om vervolgens het protocol uit te voeren. Tussen het opstarten van de reanimatie door mij en de aankomst van de eerste politieauto zaten ongeveer twee minuten. De agenten hadden een AED bij zich en deze werd dan ook aangesloten. Helaas, geen schokbaar-ritme. Snel weer verder met de BLS. Vervolgens kwamen er nog meer agenten binnen en ook het ambulancepersoneel was gearriveerd. De plek waar ik de reanimatie had opgestart, was in het smalle halletje van het huis. Zodoende op verzoek van de ambulanceverpleegkundige hebben we het slachtoffer naar de woonkamer verplaatst waar er wel genoeg ruimte was. Hierna werd ik overgenomen door een agent en zat mijn taak erop.”
Hoe heb je dat zelf ervaren?
”Het is een erg heftige ervaring die ook indruk op me heeft gemaakt. Toen ik alleen in dat huis aan het reanimeren was, voelde dat eenzaam. De tijd ging echt tergend langzaam voorbij. Ik was dan ook opgelucht toen ik sirenes in de verte hoorde die steeds dichterbij kwamen. Toen ik overgenomen werd en mijn aanwezigheid overbodig, vroeg een agent die bij de deur stond om mijn gegevens, hoe het met me ging en of ik behoefte had aan slachtofferhulp. De warmte en betrokkenheid van deze agent heb ik als ontzettend lief en aardig ervaren. Toen ik weer thuis kwam, heb ik met een huisgenoot koffie gedronken en over mijn ervaring gepraat. Dit luchtte op en was fijn.”
Hoe is het afgelopen?
”Hoe het is afgelopen weet ik niet en eerlijk gezegd heb ik daar ook geen behoefte aan om dat te weten. Ik heb naar eer en geweten gehandeld en mijn steentje bijgedragen binnen de hulpverlening aan het slachtoffer. Voor mij is het daarmee goed.”
Wat uit deze ervaring neem je mee naar je werkzaamheden bij Taskforce QRS?
”Als burgerhulpverlener ben je onderdeel van het team dat het slachtoffer helpt. Het kennen van je rol en plek binnen deze samenwerking met professionals, is dus van belang voor het soepel verlopen van de hulpverlening. Hier besteed ik dan ook aandacht aan tijdens de lessen die ik geef. Daarnaast besteed ik ook in het bijzonder aandacht aan het thema nazorg, opdat burgerhulpverleners proactief met hun nazorg aan de slag aan.”
Is er nog iets wat je aan ons wil meegeven n.a.v. deze ervaring?
”Elke reanimatie, ondanks de eenheid van het protocol, is net wat anders. Dus stem af op de situatie die je aantreft en besteed genoeg aandacht aan jezelf (lees: nazorg).”
About Post Author
