Reanimatietraining volgen? Dat kan bij ons!

Op 7 januari 2012 was Jan van plan om naar Groningen te gaan. Hij is vrijwilliger bij de Martinikerk en Lutherse kerk. In de Lutherse kerk begon op dat moment een evenement waar Jan heen zou gaan. Hij is vanaf huis gewandeld naar de bushalte. Hier is hij in elkaar gezakt. Uiteindelijk bleek dit te worden veroorzaakt door een hartaanval én een hartstilstand. Hij weet hij daar niks meer van. Er kwamen twee jonge dames van een jaar of dertig, die hem zagen liggen. Ze liepen naar hem toe en toen werd er geroepen: ‘Laat hem maar liggen, die is toch dronken! ‘Dat zullen we zelf wel even bekijken!’ zeiden de vrouwen. En maar goed ook.

Ze zagen direct wat er aan de hand was en hebben hartmassage toegepast. Vervolgens stopte er een auto met een stel. ‘Hebben jullie hulp nodig?’ vroeg een man. Hij kon gelukkig reanimeren. Ondertussen kwamen er steeds meer mensen bij. Er kwam een man die vroeg ‘Hebt u hulp nodig?’ Deze man kon ook reanimeren en begon te helpen. Vervolgens kwam er nog een vrouw bij die kon reanimeren.

De politie vond een enveloppe met het adres van Jan zijn aangetrouwde nichtje, want deze moest op de bus voor een verjaardag. Achterop de enveloppe stond de postcode met huisnummer van Jan. Mensen vroegen zich al af: zou hij alleen wonen? Dat had de politie al gecheckt, Jan woonde alleen.

De ambulance kwam en vroeg of ze het nog volhielden. Het ging wel, dus de ambulance kon ondertussen de boel klaar maken. Ze hebben nog gebruik gemaakt van een AED. Hier denkt Jan wel iets van mee te hebben gekregen. Hij werd in de ambulance gelegd en is naar het ziekenhuis gebracht. De politie heeft het nichtje geprobeerd te bereiken. Hierbij vertelt Jan heel veel respect voor de politie te hebben, wat een moeite hebben zij gedaan!

De politie kon een neef van Jan wel bereiken. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg de neef. ‘U kunt het beste met UMCG bellen’, zei de politie. Zij zeiden niks, maar gaven uiteindelijk aan dat hij gedotterd werd. De neef ging naar zijn ouders toe. ‘Oom jan ligt in het ziekenhuis en het is niet goed’.

Jan werd in het ziekenhuis binnengebracht met slechte hartfunctie. In het ziekenhuis hebben ze zijn temperatuur naar beneden gebracht en hem daarna gedotterd. Vervolgens is hij in slaap gebracht op zaterdag. Op woensdag is hij weer wakker gemaakt. Zijn broers kwamen op zondag langs en de arts zei: ‘Vertel Jan maar wat er gebeurd is, misschien neemt hij het wel op.’ Dat hebben ze ook op maandag en dinsdag gedaan. Op dinsdag kwam de zaalarts die zei ‘We gaan Jan morgen wakker maken. We weten niet hoe die eruit komt, maar hij heeft alles mee gehad. Wij hebben gedaan wat we konden.’

Aan de arts werd gevraagd wat het gevolg zou zijn. Er waren een paar opties: niks, operatief of een ICD. Jan was heel erg voor het idee van de ICD, omdat hij alleen woont. Vrijdag kwam de arts met de uitslag van het overleg: Jan kreeg een ICD. Het kon die dag niet meer, maar maandag wel. Het hart was toch behoorlijk sterk. Maandag hebben ze de ICD geplaatst.

Jan heeft ook last gehad van een delier. Hij heeft ruim 2.5 week in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft wat onheus gedaan tegen het personeel in het ziekenhuis, maar weet hier niks meer van. Zijn arts zei hierop dat hij hier niet over in moet zitten. De verpleegkundigen en artsen krijgen namelijk een opleiding om met wat moeilijkere patiënten om te gaan.

Jan geeft in zijn verhaal nog aan dat er iets is wat heel belangrijk is geweest.: hij is binnen 5-6 minuten geholpen. Anders was hij niet zoals hij nu is. En dat is te danken aan de mensen die hem gevonden en geholpen hebben.