Interview met Elske Princen, voorzitter van Taskforce QRS Nijmegen

Elske komt uit Oss in Noord-Brabant waar ze, nadat ze een aantal andere studies overwogen heeft, uiteindelijk geneeskunde is gaan studeren in Nijmegen. Tijdens deze studie heeft ze START reanimatie opgericht, wat uiteindelijk Taskforce QRS Nijmegen is geworden.

Vertel eens iets over jezelf Elske

Ik hou heel erg van lekker eten, drinken, koken en speciaal bier uitproberen. Verder ben ik nogal  fanatiek bij het spelen van spelletjes, wat op de Taskforce QRS borrels meerdere malen is gebleken. Fotografie vind ik ook erg leuk, maar daar doe ik op dit moment iets te weinig mee.

Waarom Geneeskunde?

Ik was eigenlijk niet iemand die vanaf haar zesde poppen aan het opereren was en m’n ouders waren beiden ook geen arts. Ik heb eigenlijk heel veel dingen willen worden. Vroeger wilde ik kassière worden, in de eerste klas fotograaf, daarna lerares Engels en toen ik een keer met m’n moeder naar de huisarts was geweest dacht ik: ‘Dat is eigenlijk ook wel leuk.’ Huisarts is uiteindelijk in m’n hoofd blijven hangen waardoor ik voor geneeskunde heb gekozen.

Hoe ben je erop gekomen om Taskforce QRS Nijmegen op te richten?

Voordat ik in het bestuur zat van Taskforce QRS, zat ik in het bestuur van het Medisch Interfacultair Congres. Op het congres was er een workshop van de Hartstichting en Taskforce QRS Maastricht. Zij deden een oproep aan geneeskundestudenten om in hun studentenstad een netwerk op te zetten van geneeskundestudenten die als reanimatie-instructeur ingezet konden worden op middelbare scholen. Susan van Zeelst, met wie ik Taskforce QRS Nijmegen ben gestart, hoorde dit en is een paar dagen later naar mij toegekomen met dit idee. Ik kan me dat moment nog heel goed herinneren; we hebben toen binnen vijf minuten besloten dat we het gingen doen. Een maand later hielden we al sollicitatiegesprekken voor het bestuur.

Wat doet Taskforce QRS?

Wij leiden geneeskundestudenten en studenten van biomedische wetenschappen op tot reanimatie- instructeurs. We doen dit zelf met een interne opleiding. Vervolgens zetten we de instructeurs in op middelbare scholen om daar gratis reanimatie onderwijs te geven. We zijn dit jaar actief op vijf middelbare scholen waar we ruim 2500 leerlingen op gaan leiden.

Daarnaast geven we ook aan particulieren les. We hebben een aantal cursussen waar iedereen zich individueel of in groepen voor kan inschrijven. Verder hebben we ook een aantal contacten lopen met studentenverenigingen en studentensportverenigingen. In principe is iedereen welkom om reanimatielessen bij ons te volgen.

 Eerst heetten jullie START reanimatie. Wat waren jullie redenen om te fuseren met Taskforce QRS?

We zijn allemaal begonnen als aparte stichtingen, dus een stichting in Nijmegen die START reanimatie heette, een stichting in Utrecht en Taskforce QRS Maastricht.

Taskforce QRS Maastricht had het plan om een landelijk dekkend netwerk te vormen met een Taskforce QRS in alle studentensteden, om zo alle scholieren in Nederland reanimatieonderwijs te geven. Zij hebben ons en de stichting in Utrecht toen gevraagd om een officieel samenwerkingsverband af te sluiten. Dit is vorig jaar februari gebeurd en sindsdien heten we Taskforce QRS Nijmegen.

Hoe ziet het team van taskforce QRS Nijmegen er uit?

We hebben een bestuur van acht geneeskundestudenten. Sinds kort is er ook een Raad van Toezicht ingesteld. Daarnaast zijn er dit jaar een aantal commissies in het leven geroepen om de bestuursleden wat te ontlasten; het begon zo langzamerhand wel erg druk te worden allemaal. Daarnaast hebben we natuurlijk onze instructeurs, 50 in totaal. Dit zijn voornamelijk bachelor studenten. Het is heel leuk om te horen hoe enthousiast zij allemaal zijn over hun werk als reanimatie-instructeur.

Hoe staat het er op dit moment voor met de opleiding van middelbare scholieren?

We zijn ooit begonnen op het SSgN in Nijmegen, waar we nu nog steeds actief zijn. Daar hebben we het eerste jaar ruim 200 scholieren opgeleid. Het afgelopen jaar zijn er een aantal scholen bijgekomen, waardoor we afgelopen jaar dik 1000 leerlingen op hebben kunnen leien.

We streven ernaar om zoveel mogelijk leerlingen één of twee herhaallessen te geven. De herhaling zorgt ervoor dat het reanimeren op de lange termijn ook in hun systeem zit.

Tijdens de lessen besteden we aandacht aan het reanimatieprotocol, de stabiele zijligging en de Rautek-greep. Daarnaast besteden we ook aandacht aan andere belangrijke vragen als ‘wat te doen bij een niet-reanimeren penning’ en ‘kan ik aangeklaagd worden na een reanimatie’. Er wordt ook uitgebreid stilgestaan bij de impact van een reanimatie en waar een leerling terecht kan als hij of zij ooit een reanimatie meemaakt.

Het opleiden van zoveel scholieren zal wel wat kosten. Hoe komen jullie aan het geld hiervoor?

We willen graag gratis reanimatielessen aanbieden aan middelbare scholen, om de drempel voor deelname zo laag mogelijk te houden. Maar inderdaad: er is zeker geld nodig voor de materialen en de instructeurs. Hiervoor halen we deels geld op door betaalde cursussen te organiseren voor andere geïnteresseerden, maar we zijn voornamelijk afhankelijk van goede doelen en andere instanties die ons willen steunen. Vooralsnog hebben we steeds genoeg mensen enthousiast weten te krijgen om onze stichting te steunen.

Wat zijn de plannen voor het komende jaar?

Ons belangrijkste doel voor het komende jaar is om 2500 scholieren op te leiden. Verder hebben we afgelopen jaar ook 55 niet-scholieren opgeleid en dit aantal willen we aankomend jaar ook verhogen richting de 100. Verder zijn we druk bezig met het verder professionaliseren van de stichting en het uitbreiden van ons netwerk en draagvlak.

Middelbare scholieren zijn nog best jong. Is dat niet iets wat een probleem kan vormen?

Dit is inderdaad een punt van bezwaar geweest op een aantal middelbare scholen. De vraag was dan ‘Is het wel ethisch verantwoord om zulke jonge kinderen op te zadelen met zo’n verantwoordelijkheid?’. Wij snappen dat scholen dat in eerste instantie zo voelen, maar dat is eigenlijk niet hoe wij het zien. Het is voor een leerling natuurlijk ongelooflijk heftig om ooit een naaste te moeten reanimeren, maar het is minstens net zo heftig als er iemand naast hem neervalt en hij er volkomen machteloos bij staat. Ik denk dat het minder belastend is voor het kind als hij wel in staat is om iets te doen in zo’n situatie. Daarnaast wordt in elke les benadrukt dat een kind nooit verplicht is om te reanimeren; dit moet je alleen doen als je jezelf daarvoor bekwaam voelt.

Hoe kijk je nu terug op je tijd bij Taskforce QRS?
Heel erg goed! Er is door iedereen vanaf het begin af aan met zo veel enthousiasme gewerkt aan het opbouwen van de stichting en er is enorm veel tijd in gestoken om te komen waar we nu zijn. Het is gewoon heel fijn samenwerken met zo’n gemotiveerde groep en ik ben er heel erg trots op dat we in twee jaar tijd al zo veel hebben bereikt. Er lopen nu in Nijmegen dik 1000 leerlingen rond die dankzij ons kunnen reanimeren en dat worden er nog veel meer! Dat is toch cool?