foto van reanimatie-instructeur Diantha met citaat uit interview

Interview met een instructeur: Diantha

Diantha heeft al meerdere reanimaties meegemaakt. In dit interview vertelt ze over haar meest recente reanimatie op een 10-jarig meisje.

Kun je kort iets over jezelf vertellen?

”Ik ben Diantha, 19 jaar en ik ben tweedejaars geneeskundestudent. Ik ben nu al bijna een jaar instructeur bij Taskforce, omdat ik het belangrijk vind dat zoveel mogelijk mensen weten hoe ze moeten reanimeren, mede omdat mijn vader een hartritmestoornis heeft.”

Kan je iets vertellen over de reanimatie die je recent hebt meegemaakt? Hoe ging dat?

”Afgelopen zomer was ik aan het werk in een verzorgingstehuis en opeens ging mijn telefoon een ochtend trillen en loeien. Ik dacht bij mezelf “Jeetje, wat is dit?” en toen zag ik dat het ging om een melding van Hartslag NU. Blijkbaar was er een hartstilstand dichtbij mij in de buurt. Toen ik aankwam bij het adres stond er een volwassen vrouw bij de voordeur in paniek. Ze riep me met een paniekerige stem naar binnen en tot mijn schrik zag ik een jong meisje (van 10 jaar) op de vloer in de woonkamer liggen. Zij was volledig bleek en zag er een beetje blauw uit, verschrikkelijk om te zien. Ik ging op dat moment gelijk over op automatische piloot. Ik begon onmiddellijk met het protocol. Na een paar cycli kwam de politie binnen en die nam de reanimatie van mij over.

Terwijl zij bezig waren met het reanimeren van het jonge meisje, ging ik de ouders gerust stellen en hun zoontje. Hun zoontje was natuurlijk zo erg geschrokken van heel het incident, hij had zijn zus namelijk gevonden en zijn ouders gealarmeerd. Gelukkig kon ik hem kalmeren door te praten over zijn favoriete speelgoedautootjes.

Na een bepaalde tijd begon het meisje gelukkig weer te ademen. Ik deed mijn overdracht en het meisje werd weggevoerd in de ambulance. Ik ging weer terug naar mijn werk en toen kwam alles in één keer binnen, het was zo heftig om mee te maken. Gelukkig waren mijn collega’s daar om mijn hart tegen te luchten.”

Hoe heb je dat zelf ervaren?

”In eerste instantie, toen ik daar aankwam, ging alles zo geautomatiseerd. Daarom ben ik zo blij dat ik bij Taskforce zit, want ik wist gelijk hoe ik moest handelen. Uiteindelijk was het natuurlijk heel heftig om zoiets mee te maken, zeker omdat het om zo een jong meisje ging. Ik was ook vooral heel blij dat ik zo snel bij het meisje kon zijn. Bij mij in de buurt zijn er niet zoveel Bhv’ers aanwezig, dus als ik de reanimatie niet had kunnen doen, dan was het wellicht heel anders afgelopen. Ik had op het eind een goed gevoel, ik was tevreden over hoe ik had gehandeld.”

Hoe is het afgelopen?

”Helaas heb ik na het incident geen contact met de ambulance meer gehad. Dus ik wist voor een lange tijd niet hoe het met het meisje ging. Na enige tijd werd ik gebeld door een onbekend nummer. Een collega had mijn telefoonnummer, via de manager, gevraagd om mij te vertellen dat het goed gaat met het meisje. Ze lag destijds nog in het ziekenhuis voor nader onderzoek en de ouders waren nog niet toe aan contact, wat ik natuurlijk volkomen begrijp. Mijn collega zei dat de ouders heel dankbaar waren dat ik er was om te helpen. Het was super fijn om te horen dat het nu goed gaat met het meisje.”

Wat uit deze ervaring neem je mee naar je werkzaamheden bij Taskforce QRS?

”Ik denk vooral het belang dat er zoveel mogelijk mensen zijn die weten hoe ze moeten reanimeren.

Zeker als je zelf een reanimatie hebt meegemaakt, dan realiseer je je pas hoe dichtbij het staat. Het kan namelijk overal gebeuren en het gebeurt iedere dag. Veel mensen denken wellicht dat een reanimatie meevalt, maar het valt niet mee. Het is een hele heftige ervaring. Het bezitten van reanimatiekennis is nodig om hopelijk zoveel mogelijk mensen met een hartstilstand, zoals het jonge meisje, een goede afloop te geven.”